Rozdział 16 - Nienawidzę Cię

***Demi***

- Tak, jest. - powiedziałam trochę zdezorientowana. - Zawołać go?
- Jakbyś mogła. - ciepło się uśmiechnęła.

- Lou! - odwróciłam głowę, by było mnie lepiej słychać.

- Już idę! - po chwili stał obok mnie z szokowaną miną. - El? Co ty tu robisz?

- Przyszłam z tobą porozmawiać. Mogę...? - skinęła głową na drzwi. Spojrzałam na mojego chłopaka, a on delikatnie skinął na znak, żebym ją wpuściła. Tak też zrobiłam. Poszli do innego pokoju, a ja chciałam wrócić do chłopaków, jednak ciekawość była zbyt duża, przyłożyłam ucho do zamkniętych drzwi.

- Nie, to już się nie uda. - usłyszałam głos Tomlinsona.

- Czemu? Przecież się kochamy.

- Zdradziłaś mnie.

- Nie możesz mi tego po prostu wybaczyć?
- Nie. Już cię nie kocham. Jestem szczęśliwy z Dem... - nie dokończył, bo coś albo ktoś mu przerwało. Co teraz zrobić? Raz kozie śmierć. Otworzyłam drzwi. Stali tam. Razem. Całowali się.

***Louis***

- Nie. Już  cię nie kocham. Jestem szczęśliwy z Dem... - nie dokończyłem, bo mnie pocałowała. Nie wiem, dlaczego, ale to odwzajemniłem. W pewnym momencie otworzyłem oczy i zobaczyłem ją. Od razu odepchnąłem od siebie Calder i podbiegłem do Demi.

- To nie jest tak jak myślisz. My nie...

- Wiem, co widziałam.

- Przepraszam, ja tego nie chciałem. Porozmawiajmy na spokojnie. - mówiłem przerażony. Musi mi uwierzyć.
- Wy chyba musicie coś sobie wyjaśnić. - główny powód zamieszania wybiegł z pokoju, a później usłyszałem tylko trzask frontowych drzwi.

- Jeszcze mi będziesz wmawiać, że się nie całowaliście? Daj spokój, Tomlinson. To pomyłka, głupia pomyłka. My nigdy nie powinniśmy być razem. - jej głos drżał, a ja patrzyłem na nią zszokowany. Przecież jeszcze dwie godziny temu powiedziała, że mnie kocha!

- Proszę, nie mów tego. Nie teraz.

- To koniec. Nienawidzę cię.

Te słowa były najgorszymi jakie w życiu usłyszałem. Wiem, że zrobiłem źle, ale...

Gdy odeszła zrozumiałem, że to koniec. Już nigdy nie usłyszę "Kocham cię" z jej ust, nigdy nie zobaczę jej uśmiechu spowodowanego moją osobą. To już koniec...

***Harry***

Zobaczyłem jak moja kuzynka biegnie do swojego pokoju postanowiłem pobiec za nią. Pociągnąłem za klamkę, jednak drzwi były zamknięte.

- Demi, otwórz. Proszę...

- Idź do diabła! - krzyknęła płacząc.

- Lovato, do cholery otwórz te drzwi! – po piętnastu minutach naprawdę się wkurzyłem. – Jeśli tego nie zrobisz będę zmuszony je wyważyć!

- Jesteś sam? – wiedziałem, że dała za wygraną.

- Sam.

- Na pewno?

- Na pewno. – usłyszałem jak zamek powoli się przekręca, a ona z powrotem kładzie się na łóżko.

- Co się stało? – ostrożnie usiadłem obok niej. Co jak co, ale gdy jest smutna to lepiej z nią nie zadzierać.

- Nic wielkiego.

- Coś się stało.

- Louis, on… - nie dokończyła, bo ponownie wybuchła płaczem. Od razu ją przytuliłem.

- Co znowu zrobił ten dupek? Zabiję go.

- Eleanor i on…

- Ona tu jest?! – uniosłem się. Jakim kurwa prawem weszła do tego domu?! – Powiedz, co się działo. Od początku. – opowiedziała mi całą historię. Byłem zszokowany. Dlaczego on chciał z nią rozmawiać?

- Zayn, Liam, Niall! – zawołałem cały czas przytulając dziewczynę do siebie. Po jakiejś minucie byli w pokoju. - Zostańcie z nią, ja zaraz wracam. - wszyscy delikatnie ją przytuliłem, a ja smutno się uśmiechnąłem i wyszedłem z pokoju. Moim celem było znalezienie Louisa. Znalazłem go. Był u siebie. Leżał na łóżku, a jedna łza spłynęła po jego policzku.

- Louis... - szepnąłem niemal niesłyszalnie.

- Czego chcesz?

- Porozmawiać.

- Jakoś nie mam na to ochoty. - zignorowałem to i usiadłem na podłodze. Jakoś nie miałem ochoty siadać bliżej niego.

- Dlaczego jej to zrobiłeś?

- Ja tego nie chciałem. Naprawdę.

- Więc czemu widziała, jak się całujecie? - byłem naprawdę wkurzony. Nawet jeśli Lou to mój przyjaciel zranił moją kuzynkę i nie zamierzam mu tego tak łatwo wybaczyć. Usiadł na łóżku i zaczął mówić.

- Ja jej chciałem wytłumaczyć, że jestem z Demi i kocham tylko ją, a ona mnie wtedy pocałowała. Nie wiem jak to się stało, nie myślałem. Przepraszam. - ukrył twarz w dłonie i zaczął głośno płakać. Nienawidzę, gdy to robi. Szybko do niego podszedłem i objąłem.

- Co teraz będzie?

- Z wami? Jedno jest pewne. Ona już do ciebie nie wróci, ale cię kocha, więc prawdopodobnie zostaniecie przyjaciółmi.

- Będę musiał się tym zadowolić. - szepnął i zaczął wycierać mokre kości policzkowe.

- Idziemy na dół?

- Nie, chciałbym jeszcze zostać sam.
- Ok, w razie co to wołaj. - klapnąłem go lekko po ramieniu, a on na potwierdzenie, że słyszał. Zszedłem do kuchni, a tam siedziała Demi. Sama.
- Cześć, czemu siedzisz tu sama?
- Chłopaki w salonie oglądają jakąś głupią komedię. Próbowali mnie namówić, ale nie miałam ochoty. Wolę posiedzieć tutaj z herbatą i książką. - obdarzyła mnie promiennym uśmiechem.

- Wow.
- Co? - uniosła brwi ku górze.
- Uśmiechasz się, a jeszcze pół godziny temu byłaś rozbita.
- Odkąd skończyłam dwanaście lat nauczyłam się wielu rzeczy. - spuściła wzrok.
- Jakich? - usiadłem obok niej na stołku.
- Jak ukrywać uczucia. - wyszeptała tak cicho, że musiałem naprawdę mocno wytężyć słuch, żeby to usłyszeć. - Nie ważne. Jeden dzień pocierpię i mi przejdzie. Od jutra będę się zachowywała  się tak, jak przed naszym związkiem. Będę go traktowała jak Daddy'ego albo Nialler'ka. Będzie dobrze. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, gdy do pomieszczenia wszedł Lou. Gdy zobaczył brunetkę spuścił głowę, nalał sobie soku do szklanki i wyszedł. Ten tydzień chyba będzie najgorszy. Ale będzie dobrze...

~*~

Cześć!
Przepraszam, że tak długo, ale kompletnie nie miałam czasu. Taki trochę smutawy. Mam nadzieję, że was nie zawiodłam. Tak więc, piszcie co o nim myślicie :)

Dziękuję. Kocham Was ♥